Dünyalar Benim Oldu Sandım

Bir yel değdi yüzlerime.
İçim ılıdı, birden esen yelden.
Düşündüm u bir, meltem olsa gerek dedim.
Şaşırdım.
Bu yel aldı götürdü beni, açlığımı giderecek hülyalarıma.
Ve nihayet!
Hiç beklemediğim o anda bir mutluluk tomurcuğu filizlendi içimde
Az’ da olsa.
Meğer ben, ne kadar’ da açmışım mutluluğa.
Ferahlamaya.
Dünyalar, benim oldu sandım.

Bir yel değdi yüzlerime.
Açlığımın doruklarda olduğunu, sandığım bir zamanda.
Sevindim.
Sevgiyi aşkı hissetim, çarpan kalbimin derinliklerindeki karanlıklarda.
İşte dedim, mutluluk bu….
Ve sonra,
Çirkinler birden güzelleşti, gözlerimde.
İçim ferahladı.
Yaşlanmış kalbim, yerinden çıkacak gibi çarpmaya başladı bir anda.
Ve sonra!
Dünyalar, benim oldu sandım.

Bir yel değdi yüzlerime.
Gaf dağının doruklarından geldi çarptı buruşmuş yüzlerime.
Ve sonra!
Ilık, ılık dolaştı, dolaştı, durmadan dolaştı, kır düşmüş saçlarımın arasında.
Kendime geldim rüzgâra yele seslendim.
Hoş geldin, mutluluk yeli dedim.
Ve yel!
Beni özlemişsindir diye sana geldim dedi, dolaştı durdu başımın üstünde
Dünyalar, benim oldu sandım.

Meğerse açmışım.
Beni unuttuğunu sandığım kendini özleten mutluluğa sevgiye.
Sevilmeye…
Sonra çoktandır, aç olduğum şefkate…
Donup kalmıştım.
Hiç beklemediğim bir zamanda, ılık bir meltem yeli saçlarımın arasında gezinirken.
Ve!
Şaşırmış bir halde, mutluluktan gözlerimin içi güldü.
Dünyalar, benim oldu sandım.

22 Ocak 2016
Antalya