Dünyakadın Şiiri - Nevzat Kırkpınar

.

1. 

Her gün-eş-ini doğurdun 
her sabah çıktığın ilk yolculuk 
her gün kapını çalar akşam   
yeniden uyanır karanlık 

emanete bıraktın ellerini  
ve ayakların tabansız  
ayakların uçsuz bucaksız  
gövden hala gülkurusu bir avuç kuytu   
koyakları buruşuk ve küf kokan
mayhoş meyhanelerin masa örtüsü   
sokağa silkelenirken silme çocuk      
kapıya dayanır bir hayta 
bir orospu çocuk 

kadın kadın vakit tamam  
kaldırımlar hala bir karış yüksektir yoldan  
kaldırımlarda koklanır  
günaşırı açan gül ve her gün  
üçe beşe bölünür ekmek  
git ara bul kendine düşen payı 
içme hırsız elinden arsız suyu

2. 

Dişi dişime değdi öpüşürken 
örtme yorganı üstüme  
içimden acı ırmaklar akar 
içinde boğulur huyum 
her şehir başka çağırır beni 
bedenim gizil arzulara bürünür 
kaç kez ölünür hayata Üç mü 
beş mi on beş mi
kadınlık en fazla kaça bölünür  

başımdaki taç mahalli zulüm   
elleriniz mum ve urgan 
koynum iki memeli iki varil   
şehrin orta yerinde bir “avrat” gibi  
seyirlik heykelim 
bakışlarınızdan mahcubum 
özür dilerim 

3. 

Tarifi var/mı erkeğin  
tarlada fabrikada yatakta  
yani mutfakta 
yani işlikte 
tarifi var mı kadının   
dört çocuk anası   
dört direk 
ederse  
bir erkek  

4. 

Günaydın sevgili gonca 
gök kanatlı deniz    
içimi gösteren ayna 
sancak direğine astım gülüşünüzü  
kuşlarınızı salıverdim sonra 
kimsiniz diyemedim   
necisiniz 
beni sever misiniz 

ama ben erkeğim 
erkenim kadınlara   
   

*BŞ: 08 / Gül Lal Nihal

*Yaba Edebiyat Dergisi Sayı: 51-52