Dünyadan Dışlandığımız Zamanlar

Zamanı öteleyemiyorduk, önümüze konanı çalakaşık yerken sahipsizliğimizi sahiplenmeyi bile becermedik. Hırçınlıkla kabaran dalgalar gibi sakinleşmek için sığınacak sahiller aradık.

Sözcüklerle giydirdiğimiz duygularımızı gözlerimizle okşayamıyorduk. Sessizliğin ayak basmadığı topraklarda çığlık çığlığa dolanıyorduk. Çünkü sevgimiz tuz tadındaydı. Acılarımız sessiz kalmayı beceremiyorduk.

Dilimizde üşüten sözcükler dökülüyordu. Gece yarısının sokaklarında, yalnızlığın kollarında acı bir özgürlüktü yaşadığımız. Tırmanmaya çalıştığımız çukurların en alçak yerindeydik.

Dünyadan dışlandığımız zamanlarda dile dökemediğimiz güzelliklerin yaraları ile yaşıyorduk. Özlemlerin ötelendiği konuşmalar kulak sesimizde yankılanıyordu. Kendi içimizde bir yerlerdeydik. Bazen bir rüzgârın sesinde, bazen bir serçenin gözlerinde, bazen de topraktaki su birikintisinde çamurla yoğruluyorduk.

Ölümcük bir günahın içine düşmüş gibiydik. Açılan eller, yakılan mumlar, affımıza yardımcı olmuyordu. Sevginin dikenli tellerine takılmıştık. Kurtulmaya çalıştıkça daha da sarmalanıyorduk. Derinleşen yaralar kangrene dönüşüyordu. İrin kokusu genizlerimizi yakarken sarmak için gayret bile göstermiyorduk.

Hayatımızı avuçlarımızın içine alıp öfkeyle yoğuruyorduk. Saplandığımız acının girdabında aşkın cennetini talan ediyorduk. Karanlığın gölgesine sığınıp, kendimizi saklıyor, kaybolmaya çalışıyorduk.

Kaderimizi tırnaklarımızla kazıyorduk. Ellerimize bulaşan mutsuzlukları sıyırmaya çalıştıkça daha da yapışıyordu. Hüzünleri sevgi pınarında yıkadıkça, sevgiyi de balçığa boğuyorduk. Geçen zaman içinde içimizdeki sevgileri öfke ve hırslara bıraktık.

Gök kuşağındaki sarılara umutları, mavilere özlemleri, kırmızıya hüzünleri, yeşile sevdaları astık. Beyazın saflığını dokunmadık daha fazla kirlenmesin diye.

Şimdi buzlu cam ardından sevgilere bakıyoruz. Hilalin çengelinde asılı duran beklentilerimizi ve kulak sesimizi duymuyoruz. Karabasanların koynunda sarmalanıp uyuyoruz. Masum hayat isteklerimizi ve beklentilerimizi bitirdik. Dar alanda kısa koşularla dolanıyoruz. Kısır bir döngüye dönüşüyor yaşam.

Kendimize güveni yitirdik, başka dallarda, başka kollarda güven ve sevgi aramaya başladık. İkiyüzlülüğün çıkmazlarında kendimizi yeniden sevmeye ve sevilmeye zorluyoruz. Henüz yok saymayıp gömemediğimiz ‘’BİZ’’ in üzerine.

Hala içimizde büyüttüğümüz, zehrini içimize akıttığımız habis sevginin karmaşık kimyasına hangi karışımla yeniden hayat verebilecektik. Hangi nefes yeniden canlandıracak. İşgal altındaki yürek kapıları nasıl aralanacak. Aynı sözcükleri konuşan yürekler, artık başka krallıkların emri altına bırakılacaktı.

İhtilalin arifesinde, kan kokan sokaklardan geçerken yeni sevdalar, eski yaraları acıtmadan onarabilecek mi? Uzun gölgelere basmadan yeni ışığın kollarında karanlıklarla baş edebilecek miydik?

Alevlenen közler içerisinde, eski ateşten izleri nasıl yok edeceğiz. Tutkuyu silebilecek miyiz? Hüzünleri üst üste koyup, üzerine acıları döküp, nefreti çakarak koca bir yangın çıkardık. Sıçrayan kıvılcımlar yüreğimizin ucunu yaktı. Tükenirken tükettik. Topladığımız gün bitimlerini açmamak üzere gömdük.

Şimdi yeni bedenlerde yeni yürekler arıyoruz. Her yeni başlangıç gibi ürkek korkularla yaklaşıyoruz. Mat olmamak için şah’ı oyun dışı bıraktık. Çok sevmenin ezilmek olduğunu düşündükçe daha da ürkekleşiyoruz. Yüreğimizi yakmamak için maşa kullanmaya çalışıyoruz.

Gitmeler alışkın olan yüreklere kal diyebilecek miydik? . ‘’özledim’’ yerine ‘’özlendin’’ ‘’ kaybettiklerine üzülme ben varım’’ bu dünyada mutluluk bitmemiş diyebilecek miyim? .

Geçmişin hesaplaşmasını bitirip elimde kalan kırık dökük duygularımla devam etmek istiyorum geri kalan yaşam dilimime…….

02.01.2012
Fatma AVCI