Sanıyorum dünyadaki ilk günümdü,
bir ışık; ürkütücü, ölüm gibi:
-Bırak çatlaklar büyüsün!
-Kimsin?
-Bırakırsan keşfedersin!
-Ben ay değilim ki?
-Zaten ben de güneş değilim.
-Neden yardım ediyorsun?
Evet evet,
oradaki ilk günümdü.
-Yardım?!
Bırakmış olmalıyım,
dünyadaki son günümdü.
Kayıt Tarihi : 2.11.2024 02:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!