Dünyada Okunacak En İyi Kitap; Anne!

hayvanların sadık ve hüzünlü bekleyişinde
öldü Procris;
anne de...
ve biz uyandık uykudan
ve yüzyüzeydik artık
bir hasır şapkanın
yüzümüze düşürdüğü gölgelerin
sancılı gerçeğiyle.
Cosimo’nun ve anne’nin
kaç acıdan doğma gülüşü
bağlandı çene altından,
bir delikli taş ağırlığınca
sızdı dişlerimizden suskunluğumuz.
ve açıldı çilehane kapıları,
ve kendi yansımasını buldu
kartal kanadında yaptığımız
dönüşsüz yolculuğumuz.
soyundu gökkuşağı renklerinden,
güneş ışığından,
deniz köpüklü dalgasından,
şarkılar notasından,
soyundu;
kokusundan bütün çiçekler.
bir topal telaşla geçti
sokağından hüznün;
“en iyi kitap”ı anlatan
çığırtkan müvezziler...

yüzünü istedi toprak,
açtı bağrını kavgaya
yarılan toprağa doldu Procris
ve kefenlendi birer birer
gökkuşağı
güneş
deniz,
şarkılar,
ve çiçekler;
dağ-dere-tepe
ve ada,
kefenlendi en sevecen hali ile
yarılan toprağa dolan ana..!



kalp krizi yağdı
kanserli bulutlardan tarlalara.
ve anne yağdı,
Hacı Bektaş kucağında
sevişen kurda kuzuya.
ve biz yakamoz dilendik
Aydan,
soluğa anlam katan kavgaya
şavk dilendik.
yoksa,bize lazım olan beklemek mi?
“dünyada okunacak en iyi kitap” için
değilse
hangi kavga güzeldir ki?