Dünyada Kaldılar

Dünyalık adına zengin sayılan,
Bir zevat ölmüştü.
Baktım sırtında sadece kefeni var.
Yanına sevdiği mallardan koyun dedim.
Bir kat, bir yat, bir araba,
Neden? Lazım olmazmış adam.
O değil miydi onları kazanan,
Bırakında servetinden götürsün.
Yada sevdiği insanları yanına koyun.
Hani çok severdi oğlunu, kızını?
Onu da koysak mı ki yanına?
Karısını, arabasını, köpeğini de severdi.
Neden sevdiklerini vermiyorsunuz ki?
Kazanırken sizler mi kazandınız?
Ya adam özlerse bir de mallarını?
Siz mi vereceksiniz hesabını?
Ne kadar sevdiği şey varsa;
Koyun mezara gitsin.
Adam, onlar için bir ömür harcadı.
Bu nedenle Hakk’ı hiç anmadı,
Beni biri azarladı, fırçaladı:
“De bre mecnun git işine” dedi.
Beni deli sandı, ama ben deli değildim.
“Kişi sevdikleri ile beraberdir” dedim.
Varsın sevdikleri ile mezarda bir olsun,
Orada sorular sorulurken,
Dünyada kalan mallarını saysın.
Yine azarladılar beni.
Çünkü adamı tanırdım az çok;
Dünya malı için çok canlar yakmıştı.
Adamı bir metre toprağın altına gömdüler,
Sonra evlatları göz yaşı içinde gitti.
Daha bedeni soğumadan,
Evlatları mal derdine düştü.
İşte dünyalıkların akıbeti,
Adamsa iki cihanını mahvetti.