dünya;
bir ateş topuydu...
durmadan dönüyor,
ve yavaş yavaş soğuyordu..
üstünde biriken bulutlar
yağmur olup yağınca,
nehirler...göller....denizler oluşmuştu...
işte böylece
su ve toprak birleşince;
önce nebatat sonra hayvanat...
en sonunda dünya uygun olunca
insan yaratılmıştı...
insan da,
durmadan dönüyordu...
dışı soğurken içi yanıyordu...
Fikret Turhan-Yalova,
14.10.2013
Kayıt Tarihi : 14.10.2013 11:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!