Dünya Telaşı Şiiri - Mustafa Uçurum

Beni ele verecek ne varsa dünyanın boşluğunda
Tek tek ele verdim içimde ne kadar susmak varsa
Yarış kazanıldıysa ne var, dünya rengini biraz daha kaybederken
Dünya yer değiştiriyorsa çocuklar annesiz, coğrafya kurak
Bir anlamı yok çiçekler ölülere örtü oluyorsa
Heyhat! Geçiyor kara bir tren içimden sorgusuz sualsiz
Dünya döndükçe hızla, değişiyorsa üstümüzdeki terk edilmiş iyi niyetler
Şimdi kandır beni, her şey ne kadar güzel, değil mi kardeşlerim

Duysam ki rüzgâr dinmiş bütün ağaçlar yerli yerinde
Bir suyun ahengine kaptırırım kalbimi
Bir cinnetin kıyısında eşkâlimi yitirmeden yürüyerek
Ne kadar yüksekmiş dünya sizin telaş dediğiniz her şeyden
Ayağım kaydı düştüm yeniden geldim dünyaya
Kim bıraktı bu kadar rengi şimdi benim kalbime

Biraz daha direnç kalbime boşluk daha fazla büyümeden dünyada
Yiğitlik kalmasın masallarda, bilerek geçeceğim karanlık ormanlardan
En kötü alışkanlığım benim ölmekti durmadan
Sonra dirilmek güneş tenime değdikçe sanki hiç ölmemiş gibi
Tuttuğum tüm yasları bırakarak vakit geçmedi diyeceğim
Vakit hayli genç, yağmur, rüzgâr, şiir genç

Toprağa tutunarak, suyun akışını değiştirerek
Bereketli topraklar üstünde her gün yeni bir cemre olacak adımım
Yorgun dünya gençleşecek güneş gözlerini kamaştırdıkça
Karanlık kalmasın hiçbir köşede dünya telaşı işte
Üç günlük her şey gövdemizin yere düşmesi kalkması üç gün
Son bir yağma içimde, mutluluk kalsın diye
Dünya telaşı işte kanımın çağıldaması her şeye rağmen.