Dünya Sahnesinin Perde Arkası

-İntihardır yaşamak
Ellerinde zamanın zehirli artıkları nasır yapmışken
zorla yapışınca geleceğin yakasına

ve zehirlenmişken ufukta duran gündoğumu
intihardı sevmek bir masumu

oysa hep çocuktu sevgi,
eli yüzü kirlense de dünya oyunlarında
içi hep saf ve temiz kalan...

insan nasıl sevgisiyle öldürebilirdi sevdiğini?
nasıl kurtulamazdı paçasına bulaşan çamurlardan?

-Her yeni gün intiharıydı yarının
başlatıyorsa yeni bir intihar senaryosunu
evrene ışık saçan

ve ölmek bile telâffuz edemezken çektiğin işkenceyi
saçmaydı ölümlü dünyaya sahipsiz mektuplar bırakmak

Oysa tertemizdi dünya
insanlar onu hoyratça kirletmeden önce
kanla sulayıp, kan kokusunu burnumuza dayatmadan çook önce....

İnsan nasıl her doğan güneşte gömülür sabaha?
nasıl yaşamadan eskir her ettiği akşamda?

-Suçtu faturasız nefes almak
sahipsizliği asıp yakana
kimliğinde broşsuz bir isimle atıldıysan sokağa

ve her köşe başını sarmışken karanlık gölgeler
sahipsiz hayvan barınakları bile sıcak geliyordu uyumaya

Oysa kimliğimde ne yazdığı değil
özümü farketsinler istemiştim bir defa
yakamdaki broşların parlaklığı değil,
ruhumdaki ışıltı gözalsın istemiştim çocuk aklımla...

İnsan nasıl elmayken armut gibi kokması istenir?
nasıl insan sevgisiyle doluyken hayattan tiksindirilir?

-Arka perdesi yok dünya sahnesinin
ama ben yine de alkışlıyorum
her sahnede ölenler adına

ve bilinsin,sahipsiz değildi hiç biri haksızlığa uğradıklarında
kiramen katibin tuttu hepsinin defterini dünyadan sonraya

Oysa hiç bir repliği kaçırmamış
doğaçlamaya gitmeden çekmişlerdi her acıyı
rol yapmadan...

İnsan nasıl insanlığıyla suçlanır bana anlatsana?
nasıl diri diri gömülür gerçeklerinin mezarına?