Dünya Osmanlı'ya Muhtaç Şiiri - Engin Badem

Yalın ayak...
Gözler mahmur çıktım yola,
Seni sordum;
Yıldızlara,seni sordum nerdesin? sen,
Darmadağın dünya,adalet ararken yine
Söğütten esen rüzgara,türkü yazdım ben...
Denizleri besliyor hep, gözlerimin kanlı yaşı,
Dünya hala muhtaç sana,
Nerdesin? OSMANLI...

Yesevi ocağından, şeyh Edebali nefesiyle,
Şekil almış Osman gazim,
Ey gözlerimin nuru,
Hani nerde şanlı mazim...
Kır atının kişnemesi yetiyordu düzene,
Şimdi boz eşekler,
Sürülür mü? at niyetine
Her yerde kan,her yerde bak göz yaşı,
Neredesin? Nerede? Sen;
Ey adil OSMANLI...

Avrupa’da hilalin,
Kan doldu göz yaşına,
Ne dersin tarihinden utanan,
Türk bozması gavura...
Nerdesin...? Fatih’im...
Bak İstanbul’un ne halde,
Ayasofya’nın boynu bükük,
Avlusunda hüzün,
Kubbesi başka yerde...
Çağları kapatan yiğit,
Yine gel desem bu asra,
Yine vasiyet etsen, Kanuni’yle Yavuz’a
Görmez misin? Yüreklerde kanlı hançerler saplı,
Neredesin? Nerede? Sen;
Ey adil OSMANLI...

Kurt sardı yarasını,
Kalbi yok ki dünyanın,
Sen gittin gideli,
Heyhat! ! ! Bilsen; nasıl perişanım...
Evlatların bihaber,
Kaldı candan mirasına,
Bir güç tohumu daha ek,
Kıraç kalmış toprağına...
Her mehter nağmesinde,
Titrer ruhumun engini,
Sen değilmiydin...? asırlar boyu,
Bu düzenin bekçisi.
Daraldıkça daraldı, otuzumda baharım
Gel artık bir kez daha,
Gel; Adil OSMANLIM...

Muhteşem Süleyman’ım...
Seni arar Avrupa,
Haydi Yavuz’um.. yine;
Yüklen emaneti sırtına,
Bir Sefer daha mı? var Mısıra,
Beni de al, bir yeniçeri edasıyla kuşanayım
Bende kılıcımı,
İslam adına küffara kaldırayım...
Sensin ruhumun bin bir tatlı balı,
Gel artık bir kez daha,
Gel; Adil OSMANLI...

Başı kara yaylalarda,
Bol keseden atanlar,
Şimdi,senin çaktığın nala bile muhtaçlar.
Peygamber mesleğinin solmaz güneşiydin sen,
Kur’an’ın değişmez rehberiydin sen...
Ne oldu ruhumuza,
Unutuverdik,benliğimizi,
Şu haline,şekline bak,
Bu mu? OSMANLI gençliği...
Gelipte yüz sürsün,tahtına dünya insanlığı,
Bir tek süper güç vardı;
Oda şanlı OSMANLI...

Ey ulu hakan...
Ey şanlı padişah,
Seni bilmeden, konuşuyor,
Birkaç kendini bilmez küstah,
Sana söz söyleyenin,dilini keserim,
Ben’’hasta adam’’ değilim,
Bir gider,bin gelirim.
Geldiğimde korkma! ! !
Dokunmam ne diline,ne dinine,
Bana OSMANLI derler,gerisi hikaye.

Daha yazacaktım seni,
Yazık; kalmadı takatim..
Ben senin torununum,
Baş eğmem! baş eğdirtirim...
Kuran’dır, kitabım,
Rehberimdir Muhammed(sav)
Ellerim semanda,
Meded Ya Hannan meded! ! !

06/09/2005

Bu şiirimi başta sayın Yılmaz HELİMERGİN kardeşim olmak üzere,yüreği Osmanlı aşkıyla yanan tüm şiir severlere ithaf ediyorum.Dünyanın Osmanlıya aç olduğunu tüm ruhumla biliyor ve onu toz pembe hülyalarda bir şafak vakti geleceğini umutla bekliyorum.

Saygılarımla