Dünya'nın İnsanı Şiiri - Murat Çoban

Yavru sarayımda uyanıyorum. Elimde en pahalısından bir puro. Sakince manzarayı izliyorum. Dünyanın en dertsiz insanıyım ben.

Kâğıt ve kalemle başlıyor münakaşam. Ufaktan sokuluyorum bembeyaz sayfaya. Bir çırpıda lekeliyorum onu. Gözümü kırpmadan yırtıp atıyorum. Dünyanın en gözüpek namuslu ben.

Bir zaman sonra dışarıya çıkıyorum. Yanıma silahımı da alıyorum tabi. Canımı sıkan birini vurup dönüyorum. Dünyanın en delikanlı insanıyım ben.

Gözüme bir kitap ilişiyor. Uzun zamandır orada olan ve hiç dokunmadığım ince bir kitap. Yine dokunmuyorum. Öylece bakakalıyor o kitap. Dünyanın en bilgili insanıyım ben.

Şimdiyse vaktim doluyor. Usulca sona yaklaşıyorum. Hiç düşünmedim, zalimce davrandım; âlimim sandım. Dünyanın en aptal yaratığıyım ben.

Ölüm bir nefesten daha yakın bana. Son nefesim ve son sözüm şudur yaradana:
Mahluk gibi yaşadım mahluk gibi ölüyorum. Dünyanın en mutlu insanıyım ben.