Dünya küçüldü Şiiri - Hekim Coşkun

yaşam bu ya
ya küstürecek
ya alıp başını tutsak dünyada
çalacak bir yerlere
öncesi ve sonrası vardır elbet
öncesi nasıl ki yalnızlıksa insan
tek başına, çaresiz
yenik.
yine yenildik ekolojinin öfkesine
nasıl ki denize bir taş atarsın
on taşla geri döner
nasıl ki kara çalar kirletirsin
insana zift olarak geri döner
karalardan kap kara çalar yüzüne
dün yenik düştük insanlığımıza
çaresiz ve yalnızdık
büyük su dalgaları
karabasan gibi çöktü yüreklerimize
dünya küçüldü küçülecek
birer çöpe döndük
savrulduk oradan-oraya
ekildik arazilerimiz üzerinde
bize ait hiçbir şey yoktu
biz yalnızdık insanlar yalnız
hele de çaresizliğimiz almış başını gidiyordu
dünyanın bir ucundan öteye
ellerimizi uzatsak küçüklüğümüz
yüzümüze şamar gibi iner
yüreğimize taş basıp
küçücük dünyada ulaşamadığımız insanlığımıza
acıdık
acınacak halimizle gelecek aradık
ölülerimiz üzerinde
yürüyen ölüler
biz yaşıyor muyuz?
yoksa yaşayan zebaniler mi?
bıraktık ağlamayı
suydu aldı yüreğimizi
gözlerimizdeki bir damla yaşı kurutacağız.