Dünya Hali Şiiri - Yalçın Ergün

Sen yoksun ama canım, herkes yanı başımda
Ve tanıyorum hepsini. Annem, babam, kardeşim
Bilcümle sevdiklerim, fakat; biri ya da bir şey var tanımadığım
Başucumda duruyor, buz gibi nefesiyle

Biliyorum ki; bu bir kâbus, ve uyandığımda bitecek
Gülüyorum... Acı da olsa gülebiliyorum.
Ama tam kalbimin üstü sızlıyor, inceden
Sanki bir boşluk varmışçasına. Sebepsiz, nihayetsiz.

Hayır! Kâbus değil tüm bunlar, gerçeğin ta kendisi
Peki o zaman tanımadığım, bilemediğim
Başucumda duran soğuk nefesin sahibi kim?
Ya da doğduğumdan bugüne, her şeyi hatırlamamın sebebi ne?

Ölüyor muyum? Ağlıyor muyum? Yaşıyor muyum? Gülüyor muyum?
Sorular kovalıyor birbirini, dolaşıp düğüm oluyorlar tam boğazımda
Cevap arıyorum zihnimin perdelerinde anlamsızca,
Daralıyorum, ister istemez yaş birikiyor göz bebeklerimde

Ne anılar geliyor gözüme, ne de yaşanıp biten acılar, dertler
Hep o buz gibi duygu, kap katı bir koyuluk
Ve o anlamsız boşluk damarlarımdan kalbime dolan
Yokluğun, ya da yok olmam, birinden biri ama hangisi

Ta beynimin derinliklerinden gelen boğukça bir ses
Çok yakın diyor; Toprakla vuslatım, seninle hasretim için
Ama hala küçük de olsa bir ümit ferahlatıyor içimi
Diyorum ki; belki de bu bir kâbus. En azından öyle olmalı...

26.12.1995