Dünya Güzeli Baladı Şiiri - Çağdaş Çelik

Anlamam öyle inceliklerden,
Bilmem nasıl taç yapılır kelimelerden,
Takılır saçlarına hayalperest bir dünya güzelinin,
Göz yaşları damlar, annesinin çatlak elliyle ördüğü belikten.
Hayali oluvermiş, annesi dünya güzelim diye severken birden,
Utana sıkıla önce iğrenç bir yaşlı adama nefesi kokmuş kirden,
Vermiş özenle sakladığı bekaretini, nefret etmiş böylece şehirden.
Dünya güzeli olmuş ama içi hiç acımamış o gece acıdığı kadar,
Kader derlermiş adına o alevli mızrak ciğerine işlemiş azar azar...
Kolaymış arkasına saklanmak kader isimli mazeretin sessizce,
İki dubleden sonra, canı yanmaz, olurmuş gerçek bir ece,
Küfür edermiş akla hayale sığmaz, zift olurmuş yine gece,
Tüm ışıklar sönünce, kahredermiş, bu boktan dünyanın düzenine..
Salyaları akarken ona bakan gözlerin, ruhunu tükürürmüş yere,
İnsanlık bulaşırmış, aydınlıktan korkan cehennem ceninlerine...
En güzel elbisesini giymiş bir gün, beyaz, etekleri dizlerinde,
Hayallerini bırakmış başucuna, tavandaki pervane dönüyormuş gözlerinde,
Pervane durmuş, uzaklarda bir yıldız kaymış, çünkü gece olmamış şehirde,
Güzellik ölmüş, kendine yakışırcasına üçüncü sınıf izbe otellerin birinde,
Dünya kalmış sadece güzelden geriye...