Dünya günlükleri. Şiiri - Vedat Korun

Şu ıssız gecenin mehtâbında,
Tırmanır yol alır derin göklere.
Uzayın yürüyen merdivenleri.
Alır götürür beni sessiz bir nefes.
Kayıp yıldızların imza günlerine.
Sıra,sıra,ışık,ışık.
Bir kitap fuarı ki acaip!
Hengâme, fırıl,fırıl her yer.
Biri,bir yanda anlatır kainât sırlarını,
Öteki,yedi kat göğün hikayesini.
Bir başkası,Arasat’ın kayıp ruhlarını.
Süslü raflardan dökülür eski,yeni kitap sayfaları.
Büyük sırça küpün içinde,son nefese yazılmış,
Titreyip durur son pişmanlık duâları.
Bir heyhûla!
Loş bir köşede, harap bir masa,
Sokuldum usulca.
Üzerinde belli ki çok okunmuş eski mi eski,
Her yanı toz içinde büyük bir kitap.
Bomboş masada bir tek o.
Elde kalmış anlaşılan, alanı da yok.
Silinmiş yazıları,sararmış sayfaları.
Kapağında şöyle bir yazı!
Dünya günlükleri…
Kimbilir neyin nesi?
Masanın karşısında oldukça yaşlı,yorgun bir ihtiyar,
Uzun ak sakalını sıvazlayarak,
Tatlı bir tebessümle seslendi.
Oku!
Eskidir ama çok şey öğretir,
Son baskıdır dahası da yok,ha dedi.
Merak ya!
İmzalatıp ucuza aldık işte.
Ben bir yana,ihtiyar öbür yana.
Her halde dönerken kıs,kıs gülmüştür.
Yıktık eski Dünya’nın yükünü âvâreye diye!
Meğer!
Sonradan öğrendik ki fuarın sahibi o imiş! ! .
Aldandık mı sanki,ne?
Şu beş para etmez Dünya'ya! ! !

19-03-2009.