Dünya Gözüyle Şiiri - Hakan Baş

İnsan hayatında yeniliklere yer vermek ister.
Hiç geçmediği yollardan geçmek,
Adını bile bilmediği insana merhaba diyebilmek,
Girdiği sokağın çıkmaz olduğunu bile bile yürümek ister.
Her gün yaptıklarımızdan ziyade,
Yapacaklarımıza zemin hazırlamak,
Geleceğini en güzel hayallerle süslemek ister.
*
Her gün benim gibi ev ile iş arasında mekik dokuyan binlerce insan var.
Herkesin standart bir yaşamı,
Zenginde, fakirde olsa hesap verdiği bir mevki var.
*
Bu gün fark ettim bedenimizin robotlaştığını.
Sanki bir programa bağlı olan ayaklarımız,
Sabah 8 akşam 5 çizgisinin dışına çıkamıyor.
Bütün bir günün yorgunluğunu ise,
Karanlıkta bırakılan gözler çekiyor,
*.
Dün akşam kendime vakit ayırdım.
36 bin nüfuslu bir ilde ne yapabilirim diye,
Düşünmedim değil hani.
Belki sosyallik anlamında çok fazla bir şey yok.
Fakat insanı güçlendiren ve zorluklara göğüs germeyi öğreten,
Gizli bir güç var sanki bu şehirde.
*
Issız bir parkın en kuytu yerindeki bir banka oturdum.
Gözlerim boş salıncaklara, atlıkarıncaya ve çarpışan arabalara takıldı.
Bir an çocukluğun geldi aklıma.
Ve uzun bir aradan sonra ilk defa güldüm.
Ağlamıyordum en azından elmacıklarım nemli değildi.
Ve hayalde olsa o salıncakta sallanan benim küçüklüğümdü.
*
Sonra caddeye indim
Kaldırımlar da yürüyen insanlara takıldı gözlerim
Hepsi bir birinden farklı ve hepsi de bir telaşe içinde
Kızlara laf atanı, babasından para isteyen çocukları
Yaşlı bir amcanın elinden tutup karşıya geçireni.
Bu gün kime rastlamak istersen vardı sanki bu cadde de
*
Ben ise sadece yürüyordum
Bir yanda çocukluğum diğer yanda gençliğim
Karmaşık duygular güdüyordum
Dilim suskun gözlerim çok şey anlatıyordu
Belki aynı dili konuşuyorduk ama
Ben dünyaya onların baktığı gibi bakamıyordum…