Dünya dönüyor Şiiri - Hasan Ezgin

Gözlerimin önünde soluyor gençliğim.
Mutluluğum, neşem, kederim, hiçliğim.
Bir ağaç fidesi daha gömdüm toprağa.
Büyüyecek.
Kocaman olacak ve
Neler görecek.
Her gün ona seni anlatıyorum.
Saçlarından bahsediyorum mesela.
Gülünce kısılan gözlerini.
Kendini kanıtlarcasına çırpındığın sözlerini...
Gülüyorum sonra.
Ne garip değil midir bu sahne?
Nietzsche olsa güler miydi bana?
Zihnimi kurcalamaya başladığın an
Elimde bir şarap alıp koşmak istiyorum Nazım’a.
Uzun uzun anlatmak isterim bizi.
Olmayan olamayan bizi.
Sıkılırsam Ömer Hayyam'a giderim.
Dörtlüklerini iyice dinlerim.
İş büyürse Platon’unun kapısına dayanırım
Shakespeare’in yaptığını anlatırım
Heyhat!
Bu adamlar öğretemez
Senin bana öğrettiğini
Dünyayı başıma yıkıp çekip gittiğini.