Dünya Dedikleri Şiiri - Halil Işık

zamana çarpa çarpa, upuzun merdivenleri tırmanıyor rüzgâr

eski bir baş ağrısına konmak için

yaz güneşi yuvarlanarak batıyor gözlerimde, sızıp kalıyor

bir çocuk ağlıyor, biliyorum

çünkü ben, ne zaman, nerede bir çocuk ağlasa

çok çocuklu bir âilenin, en eski gözyaşı olurum

en eski dâveti olurum, dünyanın

ölüler, şöyle yazmak ister mezar taşlarına:

-biz vardık, siz neredesiniz?

batmakta olan bir gemiden filikalara atlarcasına:

-biz sonra geleceğiz, denilir

mermer avluda çocuklar yarışır, güneşte pişen taşlarla

zihnim oynar yerinden, kavrulur yüreğim

avuçlarımdan sızar biriktiğim

şimdi ne sürsem yakışır geceye

nereye sürünsem, yeni keşfedilmiş bir başka ot kokusu

esâretin tozunu alacak

bahçe bahçe büyüyecek bizim çocuklar

yerini alarak beton iskeletlerin

gümüş kaval mağrurca ötecek, hür kafalarda

sular, ak benizleriyle nilüferlere kalacak

hastaneler kapanacak bir bir

yeşil kuduracak, mâvilikler boy atacak

gökyüzü toprağa yaklaştıkça, büyüyeceğim biraz daha

ter ter dolarak, umudun harcına

umut diyorum, kıyaslanamaz mutlulukla

dünya denen paslı makas, iyiliği budayamaz

çocuklar seksek oynayamaz, kurşun seken avlularda

yalnızca geceleri işleyen bu saat

zamanı değil, sabrımı ölçer ancak

12 Nisan 2016 Salı / İstanbul