Dünya Çilesi Şiiri - Muhayyel Gizliay

Donakalmış umudum, bir gariplik seziyor.
Zihnimin odalarına yaşlı bir kurt geziyor.
Yozlaşmış toplum, unutulmuş gelenekler.
Modernlik çatısı altında niceler heder oluyor.
Sulanan ne kadar menekşe varsa,
Çok beslemekten solup gidiyor.
&
Nakşetmiş yüreğime ilmek ilmek bir sevgi.
İpi gergisinde tutmadan, balık gelir mi?
Diyelim ki geldi, parmalar hisseder mi?
Baş ağrısıyla uyanılan sabahlarda,
Baş eğildikçe sancısı kalbe vuruyor.
&
Bir bıldırcın kalktı firezden, yine ıskaladım.
Tüfek ıskaladım sanır, gönül kıyamadım.
Yine ne kadar boş defter varsa karaladım.
İnsanları memnun edemezsin, Muhayyel.
Oldu bitti, ne başın okşandı ne de yarandın.
&
Tamah etmeden hiçbir kula yaşamak,
Ne kadar zor fani, sen bilir misin?
Kol kolayken binbir yerden parçalanmak,
Kalpteki neşter izlerini sayabilir misin?
Dahilken her şeye, sızlanıyorken her işe her gece
Dene bakalım, zekice uzakta durabilir misin?
&
Elimden bir şey geldikçe, isterse kırılsın;
Esirgemedim taşın altınan.
Dilimden söz geldikçe, esirger oldum;
Çekindim külçe külçe altından.
Sağda solda bulunan onlarca yalandan,
Kaçar oldum, ezbere bildiğim dağlardan.
&
Öz benliğim kimliksiz kaldı.
Kulağımın hatırladığı, duyduğu ezandan.
Bizlere en güzel yerinden yalnızlık yakıştı.
Ruh daralıyor çevredeki onlarca adamdan.
Gel sen de eziyet etme yaralarına.
Vaktini bekle, umut koy yarınlarına.
&
Ne olmuşsa azrail semtin yolunu unuttu.
Köşede beklemekte heyecanla bir avuntu.
Vakte hükmetmek isterdim, vakti gelsin diye.
Ağlayamadan mısra okumaktan gözler yoruldu.
Allah'ım Muhayyel de senin kulundur.
Uzun etme Dünya çilemi benim.