Dünya Şiiri - Ahmet Baris Ay

Aynı uzaydaki gibi
Parmağınla itsen giderdim sonsuzluğa
Tutunacak bir düş yoktu
Bir uydu gibi
Avare dolandım geceleri göklerde
Yıldızları karaladım
Bakmadın ki hiç düşeyim
Çekiyordu değil mi bu Dünya

Çocukluğum aklım oldu
Kuzeye göçmüş bir kara mülteci
Tırnaklarında kir birikmiş
Bambaşka bir dil konuştuğu
Ne söylese kaş çatıldı
Tüfekler sürgülendi duruşlarına
Vuruldum duvar diplerinde
Yetimdi değil mi bu Dünya

Zaten yalnızlık bana içkin
Çağırıp durdu her çağda
Ben çağırmışım dendi
Bir görecelik varmış aramızda
Bir yansıma
Giden miyim varılan mı
Hangi gerçek yaşanır ki aynalarda
Yalandı değil mi bu Dünya

Ne yana dönsem
Bana açılmış o soğuk kucak
Gözümü kaçırdığım
Başımı çevirdiğim
Beni seyrediyor doya doya
Biliyor
Onun çocuğuyum
Bu yankısız bu kısır boşlukta
Yapayalnız değil mi bu Dünya

Çiçeğine açtığım
Güneşine doğduğum
Rüzgarına estiğim
Kokusuna tozduğum
Ekmeğimi mavisine bandırıp
Tadına doyamadığım
Dönerken başımı da alıp döndüren
Güzeldi değil mi bu Dünya

Öldürüyor beni zaman
Antenler devriliyor damlarda
En heyecanlı yerinde
Birden görüntü gidiyor
Haber edin
Azat eylesin Azrail
Bekliyor cesedim
Çukurunun ağzında
Böcekleniyor nefesim
Ölümlü değil mi bu Dünya

Bitince bu gösteri
Alkışsız eğileceğiz hepimiz
Çok güldük çok ağladık
Güldürdük mü ağlattık mı bilmeden
Oyun muydu yaşadığımız
Dekor muydu bu odalar bu sokaklar
Işıklar mı sönecek birazdan
Şakaydı değil mi bu Dünya