Dünya Şiiri - Veysel Çakır

Hani insafın nerde,nankörsün be sen dünya.
Almaya alışmışsın,bir de vermeyi dene.
Ne bir kıymet bilmişsin,ne de küçük bir değer.
Senin için değmiyor,çok alçakmışsın meğer.

Sen benim ümidimi,mutluluk sevincimi.
Bir bir alıp elimden,boşuna heba ettin.
Çatlayan toprak gibi,beni susuz bırakıp.
Azgın dalgalar gibi,yutuverdin be dünya.

Verirken ucu ile,aldın hep kepçe ile.
Kurtla kuzu misali,neden oynadın bizle.
Tuz bastın içimize,suyu da yasakladın.
Susuzluktan bedenim parçalandı be dünya.

Hüner saydın ezmeyi,çiğneyip de geçmeyi
Çıkarıp da suyunu,yudum yudum içmeyi.
Durakula gibisin,büyük kan içicisin.
Zahiride çok yüksek,gerçekte alçakmışsın.
Alçakta ne kelime,sen çukursun be dünya.

Ne geçti ki eline,göz yaşı akıtmakla.
Hadi durma gül,eğlen,atta binlerce takla.
Unutma yaptıklarını,kitaplar yazda sakla.
Bir gün devran dönerde,sen de çekersin dünya.

Anayı yavrusundan,koyunu kuzusundan.
Ferhat’ı Şirin’inden,Kerem’i Aslı’sından.
Sen ki canı canandan, ayırdın da ne oldu?
Hesabın çok kabardı,kapatman çok zor dünya.