Dünya bilinmez sırların gezegeni,
Ya ben dünyayı tanıyamadım,
Ya da dünyaya yabancıydım.
Fani hayatta el attığım çiçekler kurudu,
Gönül verdiğim yıldızlar boşlukta kayboldu.
Kucak açtığım dostlar hep erken öldü,
Rüzgar bütün sevdalarımı sildi süpürdü,
Gönül bahçemin gülleri teker teker kurudu,
Filizlenen umutlarım kan deryasında boğuldu,
Zaman kervanı hep benden önce yol aldı,
Adım, bir kör kuyuda daima esir kaldı.
Geceleri seyrettiğim mehtap erken karardı,
Yaslandığım ağaçların yaprakları sarardı,
Güvendiğim dağlar birer birer eridi,
Sırdaşım olan duvarlar üstüme devrildi.
Dünyayı sorduğumda, o da dert yanıyordu,
O da donuk gözleriyle yeşilini arıyordu,
Renk renk çiçeklerim nerede, diye haykırıyordu,
Anladım ki, dünya da yalnızlığına ağlıyordu.
Artık ne kükreyen bir aslanı,
Ne de öten bir bülbülü kalmıştı,
Hırsına yenik düştüğünü geç anlamıştı,
Bilmem ben mi ona yabancıydım?
Yoksa o mu kendine yabancıydı?
İkimizin de yüreğindeki aynı sancıydı,
Aslında ikimizin de sonu aynıydı.
08.09.2002
SELAMİ UTKAN
Kayıt Tarihi : 3.5.2007 21:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
'yaran istersen,kur'an yeter.evet ondaki evliya ve melaike ile hayalen görüşür ve vukuatlarını seyredip ünsiyet eder.'
'mal istersen ,kanaat yeter.evet kanaat eden iktisat eder,iktisat eden bereket bulur.'
'düşman istersen,nefis yeter.evet kendini beğenen,belayı bulur zahmete düşer,kendini beğenmiyen,safayı bulur,rahmete gider.'
'nasihat istersen ölüm yeter.evet ölümü düşünen,hubbu dünyadan kurtulur.ve ahiretine ciddi çalışır.'
selamlar,saygılar,başarılar.
TÜM YORUMLAR (1)