Dünya Şiiri - Yahya Bumin Dilmen

Dünyayı anlatayım baba sana.
Bırakıp gittiğin gibi.
Dünya hâlâ aynı dünya.
Hâlâ insanlar şerefsizliğince şerefli,
Büyüklüğünce küçük.
İnsanlar hâlâ öldürme yarışında.
İyilikle kötülük yer değiştiriyor günbegün.
Açlar daha aç,
Toklar tabak kırıyor, kadeh kaldırıyor umarsızca
Açın terini içip, etini yiyor.
Vahşetin adı dünya.
Utanmıyor çöplükte ekmek arayan
İçine atıldığı sefaletten.
Bataklık.
Soluk almaya devam etmek için
-adına hayat denirse-
Ezilen başlar, basılan omuzlar.
İnsanlar basılan omuz olma yarışında.
Dünyada dünyaya savaş açtık.
Amaç dünya ama
Düşmanımız dünya.
Komik değil mi baba
Balığın denizi içmesi?

Yoruldum baba.
Görmek bile yorar insanı.
Yoruldum, tinerci çocuklara ağlamaktan.
İntihar eden insanlara hâlâ yalan atılıyor.
Çocuğuyla trenin altına atlayan anneye
Küfrediliyor kaygısızca
Sanki biz itmemişiz gibi.
O anne satsaydı kendini
Yaşamak uğruna.
…
Kimse nedenini sormuyor, soramıyor.
Alacağı cevaptan korkuyor.
İnsanlar savaşıyor.
Kendisi hariç herkesle.
Toplu mezarlar açılıyor hâlâ.
Savaşta ölen çocuğun elinde bebek var.
Elinde bebek var baba.
Sımsıkı sarılmış bebeğine öldürülmeden önce.
Korumak için mi, korunmak için mi?
Yaşam ölümle başlıyor değil mi?
Bırakıp gittiğin gibi.
Bizim ölü olup senin yaşadığın gibi.