Dünüm Ve Yarınlarım Şiiri - Zehra Okur

DÜNÜM VE YARINLARIM
1966) Yılında Bayburt’un Şingah mahallesinde doğdum. İlkokulu yüzbaşı şehit agâh ilköğretim okulunda okudum. İlkokulu bitirdikten sonra yaşadığımız çevrenin o yıllar da kız çocuklarını okumaya karşı olması nedeniyle bende mağduriyetin içinde kaldım ve eğitimime devam edemedim.
Okul bittikten sonra 12 yaşın da iken annem mahmura hanımdan ihram dokumasını öğrendim. O günlerde farkında olmasam da bu gün anlıyorum ki annem koluma bozulması imkânsız olan altın bir bilezik takmıştı.
Ben bir çocuktum ama kolumda ki bilezikte dolanıyordum. Bu da benim kendime güvenimi artırıyordu. Sanatım benim sokak arkadaşım, dertlerimi nakışlarına işlediğim sırdaşım ve türkülerimi ilmiklerine düğümlediğim yol arkadaşımdı artık.
Zaman ireledikce isteklerim ve beklentilerim farklılaşmaya başladı. Genç kız olmuştum. Ve çeyiz meşgalesi her genç kız gibi beni de sarmıştı. Nitekim ihram dokuyarak çeyizimize de katkıda bulundu. Ve evlendim.
Evlendikten sonra eşimin bir işi olmadığından eşime ve evime destek olmak için sanatıma devam ettim.
1996) yıllarında kültür bakanlığından gelen araştırmacılar. Tarafından halk eğitim merkezi aracılığı ile tanındım daha sonra halk eğitim merkezi ve diğer kurumlar tarafından düzenlenen etkinlikle de yer aldım. Okumamış olamama rağmen,12 yaşımda başladığım yolculuğu bu etkinliklerle devam ettiriyor olmam öz güvenimi artırıyor.
Maddi ve manevi desteğim olmadan tek başıma çaba ve emeğimle getirdiğim sanatımın daha ileriye taşınması, emeklerimizin zayi olmamasını ve bu yolda sanatımla birlikte ileriye taşımayı ümit ediyorum dilerim ümitlerim dünde olduğu gibi yarınlarda da beni yanıltmaz.
Bazen düşünüyorum da neden hep hanımlarımız bu sıkıntıları çekiyor. Şuha ne dek bütün hanımların derdi. Eşleriyle olan sorun bir insan bu kadar mı sorumsuz olur. Ben diyorum yazıklar olsun. Bu kadar düşüncesiz ve ihtiyatsız olarak ailelerine zulmü eden insanlara artık saygıda kusur yapmayalım. Annelerimiz ne kadar değerliyse eşlerinizde bir o kadar değerli bunu unutmayalım.

Yazar: Zehra Okur