Dünler gibi şiir Şiiri - Yasin Tosun 2

Yalnızlığın bile uğramadığı,
Odanın köşesinde,
Yanan sigarasının dumanını ifşa ediyor,
Penceresinden içeri sızan şavkı,
Canını yakmasına rağmen kapatmıyor, açık kalıyor,
Tüm gerçekleri ikarar eden şarkı.
Ve devrediyor dün,yorgunluğunu bugüne,
İyisiyle kötüsüyle,osuyla busuyla,
Ama herşeye rağmen gün sonunda yine,
Cepleri doluyor hasretin cirosuyla,
Kârı dünden evvela biraz fazla,
Her gün biraz daha mesai harcıyor köşesinde,
Olurda onun özlemi azalır korkusuyla.
O kadar çok çalışıyorki,
Yatağının bir haftadır bozulmuyor nevresimi,
Yazmak bile zorken o çiziyor hasretin resmini,
Elleri titrerken gecenin bir vakti inatla,
Zaten bu hasretin işi yok saatle,
Ve gece taarruza geçiyor, güneş düşüyor,
Anılar anılar hani gece hatra çalınan hepsi üşüyor.

Güfteler buluyor içinde hasretini anlatan,
Rast gelmiyor bir türlü,
Dünleri gibi bir şiir, okundukça ağlatan,
Ve yarına bel bağlıyor,
Oysa yarın değilmiydi bir çok kez bunu aldatan,
Evet oydu, oydu ama,
Nafile, yine aldandı çaresiz adam.
Gitti gideli böyleymiş, hiç değiştirmemiş güzergahını,
Acıktığı zaman ise,
Onsuzluk dolarmış sahanı,
Bir lokmayla doyar,
Penceresinin kenarına ufalarmış geri kalanı,
Öyle ya her an her dakika,
Onu hatırlamakla geçermiş zamanı,
Ve seyre dalar etrafı,
Ardından kınarmıs kendini çaresiz sananı,
Kızarmış hatta sövermis sayarmış,
Kendi yalnızlığından bir nebze dahi olsa alanı.

Yine aynı yerinde,
Akreple yelkovan inatlaşırken durmadan,
Zaman geçmesin diyerek,
Herkese veda ediyor kimsenin haberi olmadan,
Çaresiz adam gülerek,
Mevsimlerden yaz ama zemheriyi yaşıyor,
Sebebi soğuk suretler,
Gördükçe onları içi ürperiyor üşüyor,
Gözleri ufku gözlerken,
Anadolu'nun ortasında saçlarına yakamoz düşüyor,
Ve terbiyesiz bir yalnızlık,
Edepsizce haysiyetsizce yanı başına geri dönüyor..