Düne Şiiri - Şevval Kızıldağ

Bir günün dün olmasını
İstemek kadar çaresiz
Ne varsa dünlerde vardı
Zira dün de vardı
Bugünün acısı
Dünün tatlısından kalma damağımda
Bir şeyler oluyor
Biri gözlerimi götürüyor yanında
Gözleriyle.
Ellerimi götürüyor
Al senin olsun boşlukta kalmış
Ben miydim o dün
O ben miydim dün
Nasıl da gizledim
Ve nasıl da anlamadın
O ben miydim dün
Sana merhaba diyen
8 adımda gelirsin bana
Seni kalabalıklar içinde seçerim demiştim
Seni gelmeden sezerim
Sen gelirsin 8 adım
Hiçbir şey yokmuş gibi dünlerde
Seni anlamaya çalışırım
Yoksa unuttun mu beni
Seni anmamaya çalışırım
Yoksa unutamam seni
Bize kıyasla ne kısa zaman
Seni çözmekten seni özümsemekten
Yalnız seni görmekten
Uyanışımda kaçırdıklarım için
Hayıflanmaya zaman ayırmadım
Uyandım irkilerek
Sonra yine sana döndüm.

Sen ne güzel dündün.. Yarın güneşi gördüğümde seni hatırlayacağım hep güneş doğardı gülüşünden,bazı kelimelerin vardı hiç unutmayacağım.. ay’ı yokluğunda seveceğim ödünçtür yansıması gündüzlerden. muhakkak güneş de aşkından yanmaktadır. evvelini sormayın,kavuşma gününü bekleyen aşıklar gibi güneş de yanmış hasretinden ve nihayetinde taşmaktadır coşkusundan,patlamaktadır. bizler duymayız.

ve artık anladım seni anlatmak için susmak gerekir,kelimeler yersiz ve yurtsuz.divane gezer ortalıkta.marifet sende mi olmalıdır ki gözlerim konuşuyorsa duyasın,ellerim gizlemekte çıraksa sen usta olasın. yoksa az mı bulursun yanmayı ey….. Heyyy nidalarımın çarpıp çarpıp bana döndüğü dağlar…