Düne Ait Sancılar Şiiri - İsmail Uysal

Şehri talan edilmiş bir liman yalnızlığı
Avucumuzdaki kan tevbe arifesinde
Sokaklar hiç bu kadar sevmedi ıssızlığı
Düne ait sancılar gece tarifesinde.

Boğulur çığlığında sessizliğimin dili
Gölgemiz güneşine küfrediyor sevgili

Gömdüm uykularımı, geceler mahpus bende.
Kuyularıma çizdim karanlığın resmini
Artık kalbime dair ne varsa sus-pus bende
Dilimin ta ucuna mühürledim ismini.

Gün gün ve gece gece aştım da her engeli
Kurşunlarken gözlerin unutmak zor sevgili!

Hayır, yanlış bilinir, Yusuf bilmez zindanı
Zindanını içinde taşıyan Züleyha'dır.
Leyla düşünsün artık vuslat için zamanı
Mecnunun Leylasız da gördüğü şey vahadır.

Hayır! Düştüğü çölü cennet kılan mı deli?
Şimdi yüreğine sor, bak ne diyor sevgili!

Gönlümü hep aklıma şikayet edip durdum
Aklım gönlüme küstü, gönlüm akılsız kaldı.
Şehriyar olup şaha ne masallar uydurdum
Gerçeğe yol gösteren her sav asılsız kaldı.

Biat edip şeytana yakar tuttuğu eli
Aklımızda hinlik var,  gönlümüz hor sevgili!

Bütün sevdiklerine ihanet etti genim
Birleşti aşk ve nefret, doğurdu bir yaratık.
Babam bile saçımı okşamamışken benim
Kimin merhametine sığınayım ben artık.

Bilsem kimden çıkacak yetimlerin vebali
Bilmediğin ne varsa çekinme, sor sevgili.

Sor ki Güneşe meydan okuyan mum olayım
Şakağına dayanmış namlu bana çevrilsin.
Aşkına savrulduğum son uçurum olayım
Ne varsa yerde gökte benden sana devrilsin

Bıraktım gözyaşına sen kokan her hayali
Bıraktığın her nazar kalbimde sır sevgili!