Dünden kalan kar Şiiri - Gülbahar Karakuş

Etrafını sarmış beyaz örtüler
Ben güzel gülünce iç ısıtan
Bir güneşin yerini alan kuru odun
Sobada yanıp kestane yemeği başlatan.

Bir çocuğun kayma sevinci
Poşetle veya leğenle gülücükler
Koca yaşlı kadınlar, bize eşlik eden
Camlarda bakan şaşkın kafalar...

Hadi durma el alem, gel sende
İçinde kala kala ne elde ettiğin
Hevesini kursağında bıraktığın delilikler
Soğuk insan, hava bile daha sıcak

Ben en güzel mevsimdim
Tadın çıkarmasını bilene
En komik anılar,tuhaf düşüşler
Evet ben kar, kış, kıyamet

Gündem benimle dolmuştu
Doğumlar, ölümler, hayatın canlılığı
Bir çocuğun okul telaşsızlığı
Annenin üşüyen, babanın çalışan elleriyim

Tazelik benim renklerimle başlardı
Arındırdım yeryüzünü sizden!
benden sonra yeniden doğardı dünya
sabahın erken açan çiçek tomurcukları