Dünden Bugüne... Şiiri - Haydar Demoğlu

Oturup düşündüm, dünden bugüne,
Yaralı yüreğim, içini döktü yine,
Ufuk karanlık, gidişat geriye…
Üç maymunu oynayamıyoruz haliyle,
Toplum serseri mayın gibi,
Dönmüş deliye.
Cinnetler, cinayetler…
Kadına zulmü, şiddeti, ölümü reva görenler,
Doğurmak için hak veriyorum diye…
Hapis etmek istiyorlar, dört duvar içine.
Yıkılan yuvalar, dağılan umutlar,
Sinirine yenik düşen insanlar,
Soruyorsan bu halin sebebi ne?
İşsizlik, yoksulluk…
Kılavuz gerekir mi? Görünen köye.
Vebali yükleniyor kediye,
Yönetenlerin hiç suçu yok,
Sütten çıkmış ak kaşık onlar,
Dünya tospenbe yöneticiye.
Kim bakar yüzüne garibin,
Sadakaya muhtacın…
Damga vurulur dilenci diye…
Kimse sormaz, onlar bu haldedir niye?
Kim muhtaç etti bir lokma ekmeğe,
Oysa onların; dertleri yüreklerinde gizli,
Birde bakışları ile gözlerindeki nemde,
Yanan ruhlarının halini, kimler bile…
O ruhlarda kopan kasırgayı,
Tusunamiyi, kimler hissedip göre,
Oturup düşünsen de neye yarar,
Ki… Dünden bugüne,
Yalnızca dert ekersin içine,
Yanında ıstırap, arkanda çile,
Üzülüyorsun, oğlun, kızın, yeğenin, yani gencine,
Üniversite bitirmiş gençler,
Boşuna gitmişler sanki mektebe,
Dayısı yok, sırtı yok, parası yok,
Hani iş, hani aş, nerde evlenme…
Ne zaman sıra gelir diyor gencimiz,
Üç çocuk besleyip büyütmeye,
Bu gidişle, iş, aş, emeklilik, hayal yeni nesil’e,
Ya mezarda olur, ya da kalır mahşere.
Kustu yine içini kustu, bu deli yürek…
Kör, sağır olmaya vicdan gerek,
Ekâbir; kavun yer, yan gelir yatar, gerilir,
Halkı ise bulamaz dahi kelek.
Feleğe hayıflanarak ömrünü geçirir.
Aç, sefil, biçare, çile çekerek.
Beklide Halkın; ben bana ettim demesi gerek.
Haydar DEMOĞLU