Dün ve Bugün Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Yaşlandım, ayağım değdi yerlere,
Yüksekten taş gibi düşüyor oldum.
Kurudu damarım, çekildi kanım,
En sıcak havada üşüyor oldum.

Yürek yumuşadı gözde yaş için,
Acizlik denilen o termaş için,
Sabırsız çocuğa döndüm aş için,
Beklerken yemekle pişiyor oldum.

Ne kadar kısaydı günüm gençlikte,
Ayağım durmazdı asla eşikte,
Tek rakibim yoktu civanmertlikte,
Şimdi çul içinde yaşıyor oldum.

Ha dediğim yerde hanlar olurdu,
Deliye döndüğüm anlar olurdu,
Canımı verdiğim canlar olurdu,
Artık o günlere şaşıyor oldum.

Elimi sallardım yarin ellisi,
Nazımla oynardı sultan gibisi,
Gözüme bakardı allı pullusu,
Şimdi kel başımı kaşıyor oldum.

Ağlanacak şeye bakıp gülerdim,
Sadece yaşardım, gönül eğlerdim,
Ellerim kulakta türkü söylerdim,
Canımı zorlukla taşıyor oldum.

Gülüp de geçerdim, görsem hastalık,
Nerde yaşlı görsem, derdim babalık,
Her anı yaşardım tam bir haftalık,
Şimdi mezarımı eşiyor oldum.

Biri el atmasa doğrulmaz belim,
Sözleri zorlukla söylüyor dilim,
İğne vurulmadan kalkmıyor elim,
Yastıktan güçlükle aşıyor oldum.

Küçücük sineği kovamıyorum,
Nağralar atsalar duyamıyorum,
Atlamadan sayı sayamıyorum,
Nefesten nefese koşuyor oldum.

Barlıoğlu der ki; ne çok yatardım,
Gençlikte dünyayı pula satardım,
Neyi beğenmesem boşar atardım,
Şimdi de canımı boşuyor oldum.

(Hikmet BARLIOĞLU (1933-2003) 'nun
MÜHÜRLÜ KİLİT isimli Felsefi Şiirler 'inden> 60-62/412)