Dün Gece Yoktun Şiiri - Safinaz Ocakcı

Dün, gece bana soyundu
Ben geceye üryan oldum
Karanlıklar çıplak eyledi
Bir bir gönül gizlerimi
Dün gece yoktun, ben ağladım! .

Dün, gece söyledi ben dinledim
Geceyle hasbıhal eyledim
Sen belki bir baharda oynaşırken
Ben sonbaharın, son demindeydim
Dün gece yoktun, ben ağladım! .

Dün, gece gözlerim yoktu gözlerinde
Gözlerim yaslı, kara hüzünlerde
Karlar yağdı, buz tutu saçlarımda
Üşüdüm, ayazlar doldu koynuma
Dün gece yoktun, ben ağladım! .

Dün, gece sesin yoktu kulaklarımda
Kartanesi mi oldum yoksa dudaklarında
Merhaban yoktu duyamadım da
Ay ışığını kesti, dünya sustu bana
Dün gece yoktun, ben ağladım! ..

Dün, gecenin kollarına düştüğümde
Yine neydi beni sana götüren;
Karanlığın melankolisi miydi,
Yoksa gecenin sihrimiydi,
Beni sende yitiren?
Dün gece yoktun, ben ağladım! .

Dün, gece hasret türküsü oldu her sözüm
Yüreğimde rüzgar, yönüm sana estim
Belki gelirsin diye bulutlara seslendim
Oldun kirpiklerimde yağmur, selim
Dün gece yoktun, ben ağladım! .

Dün, gece bende bitti
Ben, gecede yittim
Gözlerim sende gitti
Kara sevda yaktı, bitirdi
Dün gece yoktun, ben ağladım! .

Dün, gece ağustos da çekip gitti
Bak eylül geldi kapma dikildi
Biçare kalbim minik bir serçenin,
Kanadında sana göç etti
Bulamadım sende eski yerimi
Dün gece yoktun, ben ağladım! ! .

31 Ağustos 2007- Marmara
Safinaz OCAKCI

Gitme ey karanlıkla eşdeğerim
gitme sakın, beni kara renginle boğarsın
alırsın bedenden ruhumu
en sonunda kendini boğdurursun
o zaman
evet o zaman yine senin adına ben üzülürüm
yok oluşuna...

Orhan ÇAPAN