Dün Gece Düşümdeydin İstanbul

‘‘ ki rüyadır her gerçek
/gerçek olmazdan önce’’

Dün gece düşümdeydin İstanbul
seni yazdım
şiirin içinde düş
düşün içinde şiir
bitmeseydi hayalin
emin ol uyanmazdım
ölmeden mümkün mü ki görmek
böyle bir şehir

‘‘Yıl iki bin yirmi üç
saçlarımda sonbahar
sen de değiştin
yalnız bir ben değil İstanbul
bir sen gün eskittikçe güzelsin
cennet kadar
şimdi gençlik yıllarımı
bulabilirsen bul

kanayan bir yaraydı
bugün hatırda kalan
anlamışsın İstanbul
el çalışmak için var
bir çeyrek asır önce
bu şehirde yaşayan
şimdi yok avuç açan
o çaresiz insanlar

şükür sana İstanbul
şimdi yuvasız kuş yok
çocuklar lunaparkta
okul bahçelerinde
çocuklar üşümüyor
çocukların karnı tok
şükür sana İstanbul
her şey yerli yerinde

denizaltı tramvay
Bebek’ten Üsküdar’a
üçüncü şahıs metro
Fatih’e Beşiktaş’tan
mavi bir cennet Haliç
hükmetmekte bahara
çok erken doğmuşuz biz
başlasak yeni baştan

ağaçların altında
koştururduk günbegün
çocuk olsaydık şimdi
ben ve tüm yaşıtlarım
güçbela yakışırdı
belki bundan bu hüzün
böyle güzel bir kente
oyuncak taşıtlarım

şimdi genç olmak vardı
yürümek sahil boyu
aşık olmak
elinde tutmak sıcak bir eli
martılardan geçilmez olmuş
İstinye koyu
şimdi nerde bilinmez
esen o kavak yeli

ey Fatih’in sevdası İstanbul
ne güzelsin
aldığım nefes temiz
gök mavi, deniz mavi
ne fakir yerlerde
ne başı gökte zenginin
değil şimdi seninle
hiçbir şehir müsavi

ey İstanbul, ey güzel şehir
ey şehr-i sultan
Cahit’in istediği memleket
bu olmalı
Orhan Veli oturup
Rumelihisarı’ndan
bu vakit dinlemeli seni
gözler kapalı ’’

ne güzel rüyaydı bu
tanrım! neden uyandım
bu şehri böyle görsem
nedir ki ihtiyarlık
son anımda da olsa
ölürken adım adım
yeter de artar bana
bu kadar bahtiyarlık

İstanbul, Aralık 2002