Sanırım çok tedirgindim. Kaygı, korku, karmaşa; ne olduğunu tam anlayamadığım birden çok duygu hali vardı içimde. Kendim gibi olamayışım, suskunluğum, arada gözümün doluşu bundandı. Çok zor bir akşamdı dün akşam benim için sevgilim. Yıllar sonra ilk defa senin hayatının içindeydim, en yakınımdaydın ama ben kendimi hiç bu kadar uzak hissetmedim. Son üç yıl içinde yaşanan her şey gözümün önünden geçti evine girdiğimde. Hatta unuttuğumu sandığım acılar bile geri geldi. Üstelik son günlerde bedensel tepkilere yol açacak kadar bastırdığım sıkıntılar içindeydim. Üstüne birde mişli geçmiş zaman karabasan gibi çöktü. Sıkıldım. Zorlandım.
‘Hoş geldin’ dedin kadehini kadehime vururken, gülümsedim. İyi ki geldim evine sevgilim, hoş buldum. Sonra sen yorgun bir güne yenik düşüp uyudun. Başım omzunda yarı uyur yarı uyanık haldeydim ben, içimdeki kaygıları temizlemeye çalıştım. Şükürler olsun ki geçti onca zaman dedim. Varlığına, yanımda oluşuna ve belki ikimizin verdiği anlam farklı ama bugüne sağlam kalan sevgimize şükrettim. Sensiz uyanmayı hiç sevmiyorum bunu sana hiç söyledim mi bilmem ama dün senin evinde kalma ihtimalini düşündükçe gerildim. Sen rahatça uyu, bende evime gideyim dediğimde iyi ki kal demedin; sevindim. Belki sonraki sefere kendimi daha ait hissederim. Senin aklından geçenleri bilemedim ama işte ben dün gece aklımdan bunları geçirdim.
Biliyor musun sevgilim çok zaman geçmiş. Ve biliyor musun, sen ilk defa benim için yemek yaptın. Ardı ardına bir sürü sahne geçti gözümün önünden ikimizin olduğu, çok zaman geçirmişiz belki birlikte. Ne eksik ne fazlaymışız. Ne yarım kalabilmişiz ne tamamlanmışız. Araf’ta kalmış yüreklerimiz. Yine de dayanmışız. Belki dayanan sadece benmişim, sen her gelişinde yanı yerde aynı sevgiyle bulmuşsun. O zaman iyi ki dayanmışım. Şimdi zamandan gerçekleştirmesini beklediğim bir dileğim var; aynı hayatı paylaşmak. Tek tek var olarak ve bir arada kalarak. Özgürlüğümüzde sevdayı büyütüp, sadakati vicdanımızın saklandığı gözlerde tutarak. Dileğim birlikte bir hayat yaratmak.
Dün gözlerim gezindi durdu, kendime dair bir şeyler aradım evinde. Bunca yıl içinde sana neler almıştım, nasıl saklamıştın düşündüm durdum. Ben verdiğin her şeyi özenle sakladım çünkü. Birkaç iz buldum ve çocuksu bir heyecanla kalbim çarptı. Duyacaksın diye atışını korktum. Ne eksik biliyor musun evinde, yaşanmışlık. Ruhunu bulamamış eşyaların, boşluktalar. Kendimi nereye koysam, neyi ben yapsam bulamadım. Çocuksu yüreğin yansımıyor sevgilim yaşadığın yere. Görünenle, ötesi farklı yine. Yanındaydım, evindeydim de sanki hiç bilmediğimiz bir yerde gibiydim.
Tamamını Oku
