Dün Gece Şiiri - Ertürk Elat

Dün gece bir yere gittim...
Kayıp çocuk günlerimi aradım.
Yaldızlı şeker kağıtlarına sarılı hayallerimi,
Renkli plastik askerlerden yenilmez kahramanlarımı,
Saatler boyu koşup oynadığım bahçelerimi,arsalarımı,
Aradım,bulamadım.
Belkide yoktular,hiç olmadılar
Belki hiç çocuk olmadım.
Yaşama küskün,buruk yalnız bir adamdım belkide,öyle doğdum,öyle yaşlandım...

Dün gece bir yere gittim...
Unutulmuş,öfkeli,güleç gençliğimi aradım.
Bir kaç şarkı vardı,çoğu hüzünlü,
Gerçekleşmemiş bolca hayal,
Kırık dökük yarım yamalak aşk hikayeleri,
Unutulmaz bir kaç güzel çehre aklıma kazınmış belki,
Tam hatırlayamadığım belirsiz yüzler,
Ve çok fazla isyan herşeye herkese.
Acı bir kan tadı boğazımda,
Kavga ettiğim bir çok adam,haksızım bazılarında,
Gidemediğim yerler,hiç konuşamadığım insanlar çok istediğim halde...

Dün gece bir yere gittim...
Her gece uyuyamamak korkusuyla uyumaya çalışmak,
Her tekrar uyandığında yine uyuyamıycam diye korkmak korkmak...
Çünkü uyanık kaldığın her an dayanılmaz bir azap...
Hep yorgun,ağlamaklı,güçsüz...
Geceymiş,gündüzmüş,tatilmiş,bayrammış umrumda değil.
Kopmuş bir yaşam sanki herşeyden,çok tuhaf...
Düşünmek düşünmek ve yine düşünmek ne düşündüğüne tam karar veremeden.
Okumak birşeyler,çok şeyler,
Okudukça daha da kopmak,daha da yalnızlaşmak...
Paylaşamamanın uçurum yalnızlığında okuduğun her satırla daha da kaybolmak...
Dayanamamak insanların normal gündelik hallerine,sözlerine,herşeyi sorgulamak...
Sinirlenmek,kızmak “Nasıl gülerler böyle şeylere! ” diye,
Onların kaygısızlığını,sıradanlığını ölürcesine kıskanmak...
Çıkış bulamamak ve bulamadıkça daha da saldırganlaşmak...
Tahammülsüz,mutsuz ve takıntılı öylece durmak...
Belki birini yada birşeyi bekleyerek,
Başkalarının hayallerine öykünerek,imrenerek,
Beklemek,beklemek,beklemek...
En korkunç bekleyiş değilmidir neyi beklediğini bilmeden beklemek...

Dün gece bir yere gittim...
Sanırım bugündü gittiğim yer.
Hiç şaşırmadım,garipsemedim.
Biliyordum.
Geri döndüm,burdayım.
Ne çocukluğum,ne gençliğim geri gelecek,biliyorum.
Ve hatta bugünümde yine hissetirmeden yaşanmadıklarıyla kayıp gidecek biliyorum.
Ne mi yapıyorum?
Öylece duruyorum!
Bekliyorum...