Dün Gece Şiiri - Merve Tanrıkulu

Şehrinin surlarını yokladık dün gece
Bir yüze çivili kalmış binlerce his bulduk
Benliğinin ortasındaysa bir koca delik,
Ne var ki sensizliğimize güç ye-tire-medik

Şehrinin surlarını yokladık dün gece
Kirli dumanlar gördük dudaklarının buhurdanlığında
Üfledik ruhumuzu titreyen bedenine
Dikenli telleri söktük attık, sessiz bedesteninden

Şehrinin surlarını yokladık dün gece
Uzaktan anlaşılmıyordu çizgileri gözlerinin
Görülmüyordu acı sızarken kalpten
Kirazlardan geçilmiyordu öyle her sonbaharda

Şehrinin surlarını yokladık dün gece
Portakalın kabuğunda içtik seni
Pütürlerinde kavuştuk ellerinin terine
Sen ‘gitme’ dedin, güvercinlere saçtık ümitleri

Şehrinin surlarını yokladık dün gece
Kalbinde solan bir zambaktık bir vakit
Hayatsa eriyen bir buz kütlesi senin avuçlarında
Karanlık, asılı kaldı gökyüzüne dün gece

Şehrinin surlarını yokladık dün gece
Gürül gürül girmiştik şehrine atlarımızla
Seni uyuttu kadife bir ses kucağında
Bizi uyandırdı çağıran bir ses gökyüzünde

Şehrinin surlarını yokladık dün gece
Yeşillenmiş gözlerimizden sular sızdı
Kirli bedenlere asılı kalmış ellerini gördük
Artık hevesimiz kalmadı fethetmeye şehrini

Şehrinin surlarını yolladık dün gece
Yabancı ellere...