Dün'e -2- / İz Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

Koştuk ardınızdan oysa,
Omzunuzdan kayıp düşmüştü sesimiz..
Ve sizin ayak izleriniz kaldı göz yaşımızda…

Şimdi bütün yönsüz yol alışlarımız,
İz/lerinize…..

Anlamak istedik önce..
Nereye kadardı sizin menzilleriniz?
Güneş mi dokunuyordu bir elinize
Bir eliniz Ay’ı mı tutuyordu usulca
Yolunuzu mu kaybetmiştiniz yoksa sizde
Kusursuz yol alışlarınızda kendinize…

Siz kimdiniz efendim?
Cevabı bulamadık bir türlü içimizde…
Çok aradık gül bahçelerinde çehrenizi
Bilge ihtiyarlara sorduk umarsız
Bir kürekte geçi verdik denizlerinizi..
Eğildik ve baktık..
Hep taze ve sıcaktı bıraktığınız hüzünler
Ama biz..Bulamadık bir türlü gülümsemenizi…

Düşündük..
Hep sizin gibi gülümsüyordu çocuklar
Sizin gibiydi Onurlu bakışları kadınların
Ve sizin kadar meydan okuyordu hayata
Yüzleri o mert delikanlıların..

Yoksa bulut mu oluvermiştiniz gökyüzünde
Kimine değmiş, kimine ıskamı geçmişti damlalarınız?
Kiminin tarlasında bereket
Ve kiminin kör(olası) kuyusuna felaket miydi sularınız..

Ya biz hangisiydik?
Yoksa unuttunuz mu bizi…
Eteklerinize takılan uçurtmamızı,
Cebinizde sakladığımız misketlerimizi,
Avuçlarınızda sürdüğümüz bisikletlerimizi
Bize vermeden mi gittiniz?

Kızdık size efendim..Çok kızdık..
Suskunluğumuz yanıltmasın sizi,
Siz açmasın diye
Çöllere dikerken çiçeklerinizi..
Biz üstüne basılmış güller kadar yalnızdık…..

Bize bir sevda bıraktınız çare/siz..
Bir gülüş bıraktınız nefes/siz…
Bir dokunuş ses/siz..

Ve baktıkça “kendimize”
Daha çok özlüyoruz “sizi”

Suskudayken yürekler
Duyuyor söylediğin/izi....