(dün)den kalan (ya)rına

Ey Dünya !
Ne zannediyorsun kendini?
seni dümdüz haldeyken
atmosferle kaplayan
dağlarla denge kuran
denizlerle boşlukları dolduran
bulutlarla üstünü yıkayan kirini alan
ateşlerden kara parçası oluşturan
toprağından meyveler çıkaran
güneşiyle gününü aydınlatan
yıldızıyla geceyi parlatan
bir tevhit uğruna muhammed'i yaratan
senin Rabbin değil miydi?

Ey İnsan !
Ne zannediyorsun kendini?
seni bir alaktan yaratan
ve bir damlaya hayat bırakan
güçsüzken seni koruyup kollayan
bir bedene bir bedeni sığdıran
o bedene merhameti konduran
rahim ismi ile tecelli eden
muhammed ismine kainatı bahşeden
senin Rabbin değil miydi ?

Akletmez misin diyor Rabbin sana
Sonra rabbin yetmez mi der kuluna
neden arıyorsun bir leylada bir mecnunda
aşk diyor benim kainat kitabımda

bende diyorukm ki yaradana
hayranım ya rab sana
hayranım yarattığına
hayranlığım senin aşkına
hayran bırakıyorsun ya beni
cemali nuruna bu kulunu bağışla
aşkın aşkına aşkla...