Dün Bugün Belki Yarın

uzatmıştım bileklerimi bile bile
benim sana gönüllü tutsaklığım vardı.
bir zamanlar aşk vardı.

senin bana benim sana karıştığım zamanlardı;
teninin kokusu kaplardı bedenimi,
ne güzel zamanlardı
dolaşırdım o kokuyla koca şehri
ayaklarıma kara sular inerdi de
yoruldum demezdim yine de.

bir de bisikletim vardı, binmemi yasakladığın.
oysa ki üzerindeyken
pamuk ipliği...çelik zincir arası parmakların
hep saçlarımdaydı.

şimdi bu eskimiş sokaklarda
eskimiş bir ben…
ölümü yaklaşmış kedi gibiyim tüyleri okşanmayan.
evinden kaçmış semtinden uzak...
üzülme canımın içi,
beni bu sokaklara bir tek sen getirmedin.

herşeyim tamam sanırdım
meğer ne çok eksilmişim zamanla
neler kayıp gitmiş yerinden.
belki bu yüzden deli deli kırıp dökmelerim
herşeyi öylece bırakıp gitmelerim.

bak görüyorsun,
yine yolculuklara çıkmak geliyor içimden.
yolumdan çekil diye haykırmak geliyor.
tanımadığım şehirlerin meydanlarında,
tanımadık yüzlerde,
tanıdık telaşlar görmek.
ve sana kabullendirebilmek
‘’ben bir insanım ve ben sadece benim’’i
ya da duvarlarıma seni yeniden asmak
sana bakmak öylece...sevgiyle...
ne olursa olsun vazgeçmemek bunca emekten
bizden...