*Dün-Bugün Şiiri - Nurten Altınok

Çocuk şiirlerimde hep melekler gibi uçmuşum
Nedense pembe olmuş avuçlarımda bulutların rengi
Papatyalardan fallar açmışım seviyor sevmiyor diye
Çocuk aklımla oturup çocuk sevdalarıma yanmışım

Ekmek derdi yok ekmek bekleyen yok karınlar tok
Hasreti yaşamak bir yana gurbetten haberim yok
İhaneti öğrenmeden sevmişim insanları insanca
Kahpelik yok menfaat yok ikiyüzlülükten haberim yok

Ufacık şeyleri dert etmişim de yine oturup ağlamışım
Bir çift ayakkabıya kimbilir kaç geceler uykusuz kalmışım
Kardan ellerim sızlamış soğuktan donmuş yüreğim ayaklarım
Dünyanın sonu sanıp oturup şiirler yazmışım

Zamanla kırıldı kelebeklerin kanadı uçamadılar
Güneş ayni güneş mi rotası mı değişti yıldızların
Neden ışıklar morardı rengini çalan kim rüyaların
Nerde kaldı kolumuzu kaptırdığımız o eski dostlar

En kutsal duygular şıra oldu ayaklarda acımadılar
Tekme üstüne tekme tokat üstüne yumruk vurdular
Bir parça ekmeğe bin dereden su getirtip yordular
Gözün üstünde kaşın var mı diye hiç sormadılar

Azaldı sayıları dostların her gün biraz daha
Ölümü yaşadım hep cenaze namazlarında
Umutları gömdümse de her girenle toprağa
Yaşamayı başardım başım dik namusumla

Çocuk şiirlerimde hep melekler gibi uçmuşum
Kanatlarımı kaybettim nasıldı kelebeğin rengi
Dostlarım nerede neydi sevginin diğer ismi
Kahpelik menfaat ikiyüzlülük çok yordu beni