Dümenci Şiiri - Hamza Mamaş

Herkes dümenci ruh haletinde,
Oysa, batıyor gemi her seferinde.
Kurudu denen dallara, kara bulutlar can oluyor,
Mevla çeviriyor dümeni, sanki sana soruyor.

Öyle hırs, öyle ihtiras, öyle bencillik hissi.
Kutuplara can üflüyor sanki, dengesizin birisi.
Mercanlardan, dağlara her yere nimet veriliyor,
Çıkmış rızk üstünden, nasiplendiriyorum diyor.

Kainat ahenk ile dönüyorken dip dibe,
Kurar kendini ahmak, düştükçe dibe.
Dağ, taş, nebatat, bütün hayvanat.
Nasiplenir tüm canlı katre katre, kat kat.

Sınırsız bir denizin bir küçük damlasıyız.
Han'ın kapısı açık sonsuzluk seyyahıyız.
Sevgi, her mekanın parçalanmayan harcı.
Ne çok can gelip geçti; sen-ben bilmem kaçıncı.