Dümen Şiiri - Abbas Paksoy

Fırsatını bulan dönderiyor.
Bir türlü, yerinde durman, dümen,
Herkes, kesesine gönderiyor.
Bir türlü, yerinde durman, dümen,

Ben de, bir yakalasam yelenden.
Biraz, başa otursam yalandan,
Beni kurtarman mı, şu yılandan,
Bir türlü, yerinde durman, dümen,

Dağlarda, tepelerde, gezersin.
Dalgalı denizlerde, yüzersin.
Gökyüzünden, dünya’yı süzersin.
Bir türlü, yerinde durman, dümen,

Herkes, kendince bir dümen yapar.
El’indeki servetini kapar.
Doğru diye, eğri yola sapar.
Bir türlü, yerinde durman, dümen,

Bir de düşersen, siyasetçiye.
Yalanı yutturur, doğru diye.
Aslan nidası verir, kediye.
Bir türlü, yerinde durman, dümen,

Dümen; Dalaverenin, bir türü,
Eşeğini satar, kalır kürü.
Pavyonda dolanır, âmâ, körü.
Bir türlü, yerinde durman, dümen,

Şeytan ile nefsimiz, yoldaşın.
Yakalayamadım gitti, başın.
Hiç durman, fit verin, yazın, kışın.
Bir türlü, yerinde durman, dümen,

Yirmi birinci asır’a girdin.
İnsanları, şeytan’a çevirdin.
Yapayım derken, hepten devirdin.
Bir türlü, yerinde durman, dümen,

Paksoy’um, şaştı kaldı arada.
İnsanların gözü, hep parada,
Kurbanların bekliyor, sırada,
Bir türlü, yerinde durman, dümen,