Dümdüz Değildir Hayat Şiiri - Ercan Cengiz

Dümdüz Değildir Hayat

uyumak istiyor gözlerim bir ölü gibi uyumak
uyanamazsam kim kaldırır o derin uykudan
annem desem millerce mil uzakta
babamsa toprağı besliyor

ne çok özlemişim ne çok / çatlamış toprağın
emdiği suyu ve kavgasını babamın
geçti bahar meyveye durma zamanı
üstümde hâlâ yağmur bulutları
kar rüzgarı vura vura tanır yüzümü

koşsam sırtım ısınır
nefes nefese alnımda öfke birikir
bir ceylan gibi titrek ve bir aslan gibi kükreyerek
yol desem / yoldaş desem / kül yemiş bitkiye benzer

dün akşamüzeri komşum
cenaze arabasına atıp mezarlığa götürdü eşini
bir demet çiçek bir iki damla gözyaşı arkasından
bırakarak ölüye
ayakları üstünde dimdik döndü evine
yemeğini yedi içti şarabını uyudu
balkonunda bir mum yanardı geceleyin

kış vurmuş bir kere / gün keseden akar / hayat keseden
yüz yıl geçse kime ne, kim sorar hesabı
son nefese yakın / kaç gün yaşadım der insan ve nasıl

canlı yayında birkaç adam / kimi prof kimi bilmem ne
kurulmuş laflıyorlar yumuşak koltuklarda
ekran renkli ve dümdüz akıyor hayata
o kadar kolay ki dillerinden / katliam ve yetmiş bin ölü çıkışı
para bile olsa bu rakam yani kağıt parçası
kızarır insanın yüzü / utanır da kızarır
yetmiş bin insan çocuk genç yaşlı
yetmiş bin mezarsız / kefensiz / adsız
adaletsiz / karışmış gitmiş toprağa

yatsam kalkamam millerce uzakta sevdiklerim
duyarım yürü derler durmadan
koş / yürü / ama uyuma
siz de dostlarım / girdiğiniz yolda
siz de yürüyün üstüne üstüne ki
dümdüz değildir bu dünya

Toprak Tutsun Külümü