Dumanlı Dağlar Şiiri - İdris Çetin

Bulutlar; yüksek dağların dostu,
Ormanların dostu, temiz kalplilerin dostu…
Yükselerek yolumuzu kesip de,
Bizimle selamlaşan dumanlı dağlar…
Sen, yağmuru ve karı çok ama çok seversin,
Sululuklardan, yalakalıklardan nefret edersin.
Dumanlar yükseliyor, biz yükseliyoruz,
Semanın derinliklerine…
Yağmur, bereket demek; su, bereket demek,
Orman, ağaç ve yüksek dağlar bereket demek.
Senin arkadaşlığın, su ile buharla,
Evet, şimdi seninleyiz, tam da orta yerinde.
Sabahın hayrıyla kucaklaşan beyaz dumanlar!
Seni görüp de, Rabbini hatırlamayan var mı acaba?
Güzelliğine bakıp da, hayran kalmayan var mı acaba?

Dumanla, bulutla; duman ve bulut oluyoruz,
Karanlıkları kapatıyor beyazlıkların,
Hırsızlıklar, cinayetler, fuhuşlar,
Ardına bakmadan kaçıyor senden…
Şehrin kokuşmuş, çekilmez havası yok,
Hırçın yalakalar, insanı ilah edinenler yok…
Parklarda zina edenler, senden uzak,
Kapkaç korkusu semtine uğramaz,
Halkı kandıran manşetlerin yok…
Masumların üzerine bombalar yağdırmıyorsun,
Çocukları, kadınları ve yaşlıları hunharca öldürmüyorsun,
Gençleri; alkolle, uyuşturucu ile zehirlemedin,
Alkolle ve uyuşturucu ile millete meydan okumadın,
Ancak bu budalalığı aklı uçanlar yapar!
Dumanlı dağlar, sen bütün bu çirkefliklerden uzaksın.
Ben sende kendimi buluyorum,
Yüce Peygamberim gibi,
Büyük bir tefekküre dalıyorum
Ve seninle yüce Rabbimi hatırlıyorum.

Dumanlı dumanlı dağlar!
Senin bu eşsiz güzelliğine,
Tefekkür eden gerçekten ağlar.
Ağlamak güzel şeydir anlayana!
Bir damla gözyaşı, ebedi hayattır,
Ağlamasını bilip de damlatana…
Dumanlı dağları görüp de ibret alana…

17. 10. 2006
Akdağlar
Akdağmadeni