Dumanlar Senfonisi Şiiri - Özker Yaşın

Hoyrat bir rüzgar uçurdu saçlarını,
Kadın son defa 'elveda' dedi,
Yüzünde umutsuz günlerin hüznü vardı
Ve dumanlı dumanlıydı gözleri

Vapur yavaş yavaş uzaklaşırken
Yaman bastı gariplik yaman.
Bir çaresizlik sardı dört yanı,
Ufukta yalnız kara bir duman...

Bu dumandaydı herşey bu dumanda,
Bu dumandı sevgiliyi götüren.
Vapur dumanlar içinde gitmişti,
Dumanlar içinde gidecekti tren.

Adam hatırlıyordu bir bir
Öpüşlerle dolu geceleri.
Cigarasından döne döne dumanlar çıkıyordu
Dumana takıldı düşünceleri...

Kutu gibi evleri olacaktı bir gün,
Bacasından dört mevsim duman tütecekti.
Bahçesinde nur topu gibi
Gürbüz çocuklar büyüyecekti.

Gel gör ki kadın alıp başını gitti
Cümle hatıraları bırakıp arkasında.
Adam böyle yalnız, ölünceye dek,
Kaldı mı dumanlar ortasında.