Dumaniçe Şiiri - Zafer Nuhoğlu

dumaniçe...

efkarını duman sarmış,
beter efkarları varmış,
gözü kapalı bakarmış,
gönül gözsüz dumaniçe...

adliyede ataköyde,
maltepe’de kadıköyde
gülderen’de bizim köyde
sessiz sözsüz dumaniçe...

kara buluttan saçları
hayratın deresi kaşları
yirmi yirmibeş yaşları
aşksız meşksiz dumaniçe...

kumuş içinde kestane,
kestane bana bahane
ah elinmiş ah daha ne
kalpte öksüz dumaniçe.

dolunay aya özelmiş
ay dolunayda güzelmiş
kainat elele vermiş
kendi eşsiz dumaniçe...

bir aşk, bir varmış bir yokmuş,
her gönülde aşk bir okmuş,
na mağlübe zafer çokmuş
aşkı sessiz dumaniçe

ne demiştik ne yaşadık
birlikte dağlar aşardık
ayrılığı biz başardık
şimdi dilsiz dumaniçe...

şehirliydi köye geldi
köyde kimlerle eğlendi
bizim ilçeyi beğendi
ilsiz dilsiz dumaniçe.

dumaniçe dumaniçe
varlığım karıştı hiçe
sor kabuğu hele içe
içi bizsiz dumaniçe