Dumanı Üstünde Şiiri - Yılmaz Türkyılmaz

Bir sevgi tomurcuğu patlıyor kendince! ?
Aşk kol geziyor yine sürgünde.
Alev vaaar; alevcik var!
Aşk çiniler pişirmiş ateşte...
Neslihanları özel kılmış bu töre! ?
Ender bulunur şimdi yiğitler.
Avcunu yalasın;
Gezsin; havasını alsın;
Kendini değiştirsin sizleri kıskananlar...
Bu kadar anlamsız mı bu yaşam;
Sevgisiyle sarmaş dolaş dönerken dünya? ...
Dalından düşen yapraklara bak!
Bir deli rüzgar elinde oyuncak! ?
Kader mi yani?
Ordan oraya savrulmak...
Çiğ; şebneme karışmış;
Gül'se bülbüle tuzak! ? ...
Güneş düşer içime,
Aydınlanır tüm gerçeklerim.
Beşikler sallanır,
Höyükler darmadağın Anadoluda.
Sevda harmanları savrulur;
Antik kınalar karılır!
Bin davul sesi duyulacak yakında...
Sevenin aslı sevgi; Nesli sevgi! ?
Çağlardan öte sıtk-ı sadıklar koruyacak.
Bizi yeniden nazlı; narin analar doğuracak...

(Neslihan hanımefendiye) 09.02.2006