Kırılgan insan
Duramaz kırmadan
Çelişki,
Karışık ilişki
Kendime reva görmediğim
Başkasına revaysa
Diyebilir miyiz insan değilim?
Şüphe ediyorum bazen insanlığımdan
Bir yerlerde her gün bin ölüm
Bir yerlerde sürekli zulüm
Dışarıda aç, susuz hayvanlar
Köprü altında büzüşen çocuklar
Seslerini duymuyorum
Biliyorum önemsemiyorum
Kendi yanımdan bir can
İster hayvan, ister insan
Bir acı duysa
Ufacık zorluk yaşasa
Basıyorum figan
Hâlbuki acılar, zorluklar ortalıkta hükümran
Neden böyleyim?
Neden içimi yakanlar hep sahiplendiğim?
Niçin diğerlerini sahiplenmiyorum?
İnsanlığımdan utanıyorum
Her yorumun sonu
Ben haklıyım
Her duygumun sonu
Pişmanım
İçimde bir kara delik
Ömrüm bir perdelik
Perdeyi aşamadım
Kara deliği tıkayamadım
Eh “böyle gelmiş, böyle gider”
Desem insanlığım kaç para eder?
Aklıma, kalbime değer biçemedim
Bedeli şudur diyemedim
Her yandan soğuk rüzgârlar esiyor
İçimde bir yangın beni yakıyor
Dumanı bana kara sana beyaz tütüyor
31.01.2013 - İzmir
Mehmet ÇobanKayıt Tarihi : 31.1.2013 06:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
selam ile..........
Hayvanlar çok saygı duyuyorum baze de onlardan utanıyorum.
varlıklarını borçlu oldukları bu dünyayı bizler gibi cehenneme çevirmedikleri için. Gerçekten bir parçası bibi yaşadıkları için. Acıdan, şiddetten, beslenmedikleri için.
Ürkütmediler fazla beni, insanların ürküttüğü kadar.
Saygılar duyarli şiire ve şaire. kutlarım.
Saygıyla...
TÜM YORUMLAR (13)