Dumandan gayrisi Şiiri - Vedat Polatdemir

Bir hınçla durmadan örseliyorum adını dilimde.
Ben telaşlı tenhaları çoğalttıkça, sensizliğin her anına.
Sen çıkamıyordun lacivertleşmiş kalabalığından...!
Ey saralı denizlere düşen yangınım!
Anlamanın vakti zamanıdır artık;
kurtlanacak yeri kalmadı bu yalnızlığın
Neye yarar şimdi küflü bir geleceği sırtlamak.
Hatırlamak adına, puslu cama durmadan adını yazmak.
Eskirken yüzüm bu kalabalıkta;
içimde uzak yazlardan kalma bir sızı;
"Anamın süt kokan memesi burnumda tütüyor"
Ki Ancak bir sen bu kadar, sıcak kalıyorsun hafızamda
Beni ifşa ediyor, buğulandıkça bu çetrefil anılar.
En iyi sen bilirsin, benim yangınımı.
En iyi sen bilirsin dilimde ki kekre tadı.
En iyi sen bilirsin çatıldı mı kaşlarım, /anlamını!
Bir çocuğun neresinden sevileceğini
bildiğin gibi, beni de öylesine sev /işte!
Yılını kaybetmiş şaraba öykündükçe bu;
harfleri küflenen şiirlerim…
Bir kadehte bunun için tüketme arzusu
şimdi zevk veriyor bana.
Anla ki ben senin için meftun olmuşum.
Deliyim hezeyan içinde divanedeyim.
Bana her keresinde şiir veren o ellerin,
O gözlerin o kahve üzüm tepelerin,
ben yaşadıkça, nefesim olsun…!
Sen kanadıkça, her vakit bir yerlerimden;
Üstümde yosun kokulu meltem,
yüzümde çiçeksiz mayıs,
yüreğimde sensizlikten buz gibi eylül
elimde; Canıma hiç acımayan,
bir kalem hep baki......
……………………….!
Ey saralı denizlere düşen yangınım!
Bana öğrettin ya aşkı,
o gün bugün yalnızım ben.
O gün bugündür dilim yanar kalbim susar.
Kapanmış yüzüm, gözüm, gönlüm.
Ben senin tenhaların da,
senin telaşlarında,
senin ateşlerinde,
salına salına dumandan gayrisi...