Duman rengi bir gece Şiiri - Halis Yıldız

Duman rengi bir gecedeyim yine,
Parmaklarımın arasına yapışmış tütün!
Düşlerim geliyor aklıma,
Çocukluğumda kurduğum.
Oysa her düşü gerçekleşsin diye kurmazdım ben,
Sadece umut eder, rüyalarımı süslerdim.
Ama şimdi her aklıma geldiğinde o hayaller,
Yakıp bir sigara daha,
Dumanıyla dolduruyorum ömrümü.

Sebep ne mi?
Onu ne sor, ne de ben söyleyeyim.
Çünkü sen umutla bakarken yarınlara,
Ben hep “ümitle” bekledim dünü.
Bilirim; önemi yok, takma bunca kafana,
“Geçmiş geçmişte kaldı,” dersin okurken…
Oysa benim gözlerim dolar, duygulanırım,
Kanadıkça kanar yaram,
Dayanamaz ağlarım.

İnanır mısın?
Aklıma geldikçe o günler,
“Acaba ben mi erken geldim dünyaya,
Yoksa dünya mı bana ters?” deyip,
“Boş ver Halis gakgo, zaman aşımına uğradı bazı şeyler,
Ertele düşlerini,
Ayak uydur sen de zamana,” diyorum ama yapamıyorum.

Kurmaya bile kıyamazken onları düşlerimde,
O masum, o içten, o samimi hayalleri,
Şimdi kasaplar çarşısında pazara çıkarılmış,
Ya da Sivrice açıklarında göle fırlatılmış buluyorum!
İşte en çok da o zaman kahroluyorum.

Ondan sonra da, “Benim umudum zaten yoktu,
Ümitlerim bana yeter,” diyorum.
“Aklına takılan her şeyi yazma,
Unutma ki hatıralara saygın var!” deyip,
Teselli yetişemediği için zamana,
Rastgele nefes alıyor,
Üşüyorum yazın ortasında!

Ve ardından şu cümleleri kuruyorum:
“Al içimdeki çocuk, al!
Bundan sonraki yaşam hakkım senin olsun ama,
Bırak da boğazımızda kalan mutluluğu,
Sırtıma vura vura çıkartanlara doya doya küfredip,
Hesap sorayım.”

Saygı ve sevgilerimle.