Duman mı sis mi? Şiiri - Yorumlar

İnsan,egosal bir benliğin içinden hayatı anlamlandırmaya çalışır.Egosal benlik daha fazla hakimiyet sağlamak için aklı ve ruhu aşağı çeker.Amacı benliği gerçeklik algısından uzaklaştırmaktır.Kurtuluş acının yoğun ateşindedir,acı egonun terbiyecisidir.Acıyı yaşamaya izin verdikçe,ego terbiye edilir.Acı ruhun öz kimyasını koruyan doğal bir süreçtir.Öz ortaya çıktığında egoyu oluşturan ,hayalet benlik yok olacaktır.Akla yansıyan gerçekliği gözlemledikçe,gerçekliğin bir okyanus gibi şeffaf
bir o kadar da değişken olduğu görülecektir.Ne kadar gerçekliğin ötesine geçmeye çalışsan da
göreceğin şey okyanusun derinliğidir.

Not aldıklarımdan,naçizane paylaşmak istedim.
Kutlarım, sevgiyle...

Çek içine,
Tertemiz dağ havası varken,
Ne gerek var dumana sise…

Tebrikler

Tasavvuf, bilgi alanım dışında olduğu için, içerik açısından bir yorumda bulunmam yanlış ve Sayın Yıldırım'a karşı haksızlık ve saygısızlık olur.

Ancak, uyak (kafiye) kullanımındaki üst düzey ustalığı takdirle hakkını vermek bir okur olarak görevimdir. İçtenlikle kutlarım.

Şiiriniz için tebrik ediyorum.
Kaleminize gönlünüze sağlık.
Her daim esenlikte kalın.
Saygılarımla.

Arş, Allah'ın kainatı yaratmadan önce suyun üstüne kurduğu, kainatı yarattıktan sonra da, kainatın üzerine kurup, üstüne kurulup, onun üzerinden kainatın içindeki kullarını yönettiği misilsiz tahtının adıdır ki, onu seki melek taşır.

Sırat'ın Türkçe manası, yol demektir. Ahirette sırat denen bir köprü yoktur. İçinde hiç bir şeyin eksik bırakılmadığı ve her şeyin en güzel şekilde açıklandığı Kur'an'da böyle bir köprüden asla bahis yoktur. Zaten Arapça'da Köprü demek Kantara demektir.

Hayırlı çalışmalar.

Tarifsiz bir keder zalimlerin zulmüne terk edilmiş nice canlar
Hiç mi hiç kolay da değil unutulacak gibi de değil unutturmamak da gerek

aynı elim kazalar yaşanmamalı bir daha bir daha

Yine yeniden çok geçmiş olsun Ülkem

Sevgimle canım

İnsanın arkasında bırakacağı en büyük miras, güzel bir addır. ne mutlu o insana. Yüreğine sağlık.

Bütün sorun "nefis ile",
Vicdanın mücadelesi!

Ya da,
"Benlikle" özün,
İnsan olmanın, olabilmenin,

Kalabilmenin!

Ne duman, ne sis...
Gerçek, ayan beyan ortada!

Sıkıntılar, "göç eder", uçar...
Kalan dertler de,
Sarılır bir gün...

Ama kendi bencilliklerinde boğulanlar,
Unutulamaz, öyle kalır!

Tam bir ironiydi,
Yaşananların iç dökümü...

Tebrikler Tuba Hanım..